Zwiedzanie skoczni

   Dziś zwiedziłem skocznię w Seefled na której Dawid Kubacki wykonał coś niewykonalnego. Parę zdań o tej skoczni Casino Arena – kompleks skoczni narciarskich w austriackiej miejscowości Seefeld in Tirol. W jego skład wchodzą dwa obiekty: Toni-Seelos-Olympiaschanze – skocznia, na której rozgrywane były konkursy skoków narciarskich i kombinacji norweskiej podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964, oraz w 1976 w Innsbrucku, a także mniejsza skocznia K68.

W 1964 najlepszy okazał się Fin Veikko Kankkonen. Kolejne miejsca na podium zajęli Norwegowie – Toralf Engan i Torgeir Brandtzæg. Ta sama trójka zawodników stanęła w innej kolejności na podium konkursu na dużym obiekcie w Innsbrucku.

Konkurs Olimpijski w 1976 roku wygrał reprezentant NRD Hans-Georg Aschenbach, za nim uplasował się jego rodak Jochen Danneberg, zaś na najniższym stopniu podium stanął mistrz z dużej skoczni, Austriak Karl Schnabl.

W 2003 roku skocznia przeszła gruntowną modernizację. Obecnym rekordzistą obiektu jest Japończyk Ryōyū Kobayashi, który uzyskał odległość 113 m.

W latach 2010-2011 skocznia przeszła gruntowną modernizację w związku z organizacją w Innsbrucku Zimowej Olimpiady Młodzieży 2012.

W 2019 roku na tym obiekcie odbyły się Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym. Konkursy na dużej skoczni zostały rozegrane na skoczni Bergisel w Innsbrucku. Jedyny konkurs indywidualny kobiet, właśnie na skoczni normalnej, wygrała Norweżka Maren Lundby, przed Niemką Kathariną Althaus i Austraiczką Danielą Iraschko-Stolz, a wcześniej jej reprezentacja Niemiec zwyciężyła w konkursie drużynowym kobiet nad Austriaczkami i Norweżkami. Na tej skoczni odbył się również jeden z dwóch konkursów panów, na której zwyciężył Polak Dawid Kubacki, przed swym rodakiem Kamilem Stochem i Austriakiem, obrońcą tytułu mistrzowskiego, Stefanem Kraftem. Rozegrano również konkurs drużyn mieszanych, w których wygrali Niemcy, z taką samą kolejnością na podium, aniżeli w konkursie drużyn pań.

   Dziś miałem okazję zwiedzić już nie aktywną skocznie w Harrachovie. Parę słów o niej. Čerťák – kompleks skoczni narciarskich, składający się z 5 obiektów, znajdujący się w czeskim Harrachovie na zboczach Čertovej hory.

Na kompleks składają się: skocznia mamucia o punkcie konstrukcyjnym umiejscowionym na 185. metrze, duża (K125), normalna (K90) oraz dwie średnie (K70 i K40). Podzielony jest on na dwie części: dwa największe obiekty leżą obok siebie, pozostałe znajdują się po drugiej stronie wzgórza.

Trybuny skoczni wybudowane w roku 1980 mogą pomieścić do 50 tysięcy widzów. Obiekt wyposażony jest w sztuczne oświetlenie, które zostało zainstalowane w 2009 roku. Charakterystyczne jest położenie kompleksu – znajduje się dość wysoko i skoczkowie narażeni są na silne boczne podmuchy wiatru; aby zminimalizować jego wpływ, wzdłuż rozbiegu rozwieszono płachty materiału. Na skoczniach mamuciej i dużej w latach 1985-2014 odbywały się konkursy zaliczane do Pucharu Świata.Od sezonu 2001/2002 do sezonu 2007/2008 skocznia była nieużywana, gdyż przechodziła przebudowę, która miała na celu znaczne obniżenie wysokości lotu zawodników. Zawody Pucharu Świata powróciły tu w styczniu 2008 roku. Z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych rozegrano tylko jedną serię w niedzielę, 20 stycznia (przełożoną z soboty, 19 stycznia, niedzielny konkurs został odwołany). Ostatnie zawody Pucharu Świata na Čerťáku odbyły się 3 lutego 2013 roku (rozegrano dwa konkursy jednego dnia). W dniu 14 marca 2014 rozegrano na Čerťáku mistrzostwa świata w lotach. Planowane na 15 i 16 marca 2014 trzecia i czwarta seria konkursu indywidualnego oraz konkurs drużynowy zostały odwołane ze względu na niekorzystne warunki atmosferyczne.

Na skoczni Čerťák Robert Mateja jako pierwszy Polak przekroczył granicę 200 metrów, skacząc na odległość 201,5 metra. W 2001 roku podczas dwóch konkursów o Puchar Świata Adam Małysz ustanowił dwukrotnie rekord Polski w długości skoku, oddając najpierw skok na odległość 206,5 metra (był to rekord skoczni), a następnego dnia na odległość 212 metrów. W 2002 roku podczas treningu przed konkursem o mistrzostwo świata w lotach narciarskich Matti Hautamäki skoczył na odległość 214,5 metra, ustanawiając rekord obiektu. Simon Ammann w 2011 roku skoczył metr dalej niż rekord skoczni, jednak podparł skok. 3 lutego 2013 reprezentant Słowenii Jurij Tepeš uzyskał 220 metrów, ale skoku również nie ustał.

W 2014 roku na skoczni mamuciej zostały oddane ostatnie skoki, od tego czasu jest ona nieczynna[1]. W 2017 roku przez czeską młodzież została podjęta inicjatywa „na mamuta”, która miała na celu zapobiegnięcie całkowitemu zniszczeniu obiektu i zebranie środków na jego przebudowę[2].

W roku 2020 Czeski Związek Narciarski i kraj liberecki zorganizowali przetarg na wykonanie projektu przebudowy kompleksu. Wygrała go polska firma Archigeum z Zielonki pod Bydgoszczą[3]. Polacy mają wykonać projekt do końca 2020 roku[4].

   Dziś miałem okazję zwiedzać skocznię olimpijską w Soczi. Poraz kolejny trochę o skoczni. Russkije Gorki – kompleks skoczni narciarskich zbudowany na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014, które odbyły się w oddalonej o około 50 km od Soczi miejscowości Krasnaja Polana położonej nad Morzem Czarnym. Na grupę nowoczesnych skoczni wydano łącznie sumę około 50 mln euro[1]. W kompleksie znajdują się skocznie: K125, K95, K65, K35, oraz K15. Wokół skoczni zlokalizowano miejsca siedzące i stojące dla około 15 tysięcy widzów. Pierwsze zawody Pucharu Świata na tej skoczni odbyły się 8 i 9 grudnia 2012. Dnia 7 grudnia podczas kwalifikacji Czech Lukáš Hlava ustanowił oficjalny rekord normalnej skoczni skacząc na odległość 108,0 m. Rekordzistą dużego obiektu jest niemiecki skoczek narciarski Marinus Kraus, który podczas konkursu skoków na dużej skoczni na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi uzyskał odległość 140 m.

   Dziś miałem okazję zwiedzić skocznię w Planicy. Teraz trochę słów o największej skoczni na świecie. Letalnica braci Gorišek (dawniej Velikanka, słoweń. olbrzymka) – mamucia skocznia narciarska, położona w dolinie Planica w Alpach Julijskich w Słowenii, otwarta w 1969 roku. Wzgórze zostało nazwane na cześć ich konstruktorów, braci Vlado i Janeza Gorišków. Wspólnie z Vikersundbakken jest największą skocznią narciarską na świecie pod względem umiejscowienia rozmiaru skoczni (HS).

W 2004 roku zmieniono nazwę mamuciej skoczni na Letalnica, co najprościej można przetłumaczyć na skocznia do lotów narciarskich (skocznia mamucia).

Położenie tej skoczni pozwala ze względu na warunki atmosferyczne na rozgrywanie zawodów w godzinach przedpołudniowych. Wówczas, przy słonecznej pogodzie, pojawia się wiatr wiejący ze wschodu o sile w granicach 2–3 m/s. Skocznia jest wyposażona w zasłony przeciwwietrzne z możliwością ich zamykania. Na tej skoczni ustanowiono 28 oficjalnych rekordów świata, a 14 upadkiem lub dotykiem.

W związku z nowymi przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej w sezonie 2017/2018 został zmieniony rozmiar skoczni z odległości 225 na 240 metrów[1][2].

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich w dniach 10-13 grudnia 2020 były pierwszymi zawodami na Letalnicy rozgrywanymi przy sztucznym oświetleniu.

         Dziś miałem okazję zwiedzić skocznie w Zakopanem. Opiszę wam trochę skocznie Wielka Krokiew im. Stanisława Marusarza – duża skocznia narciarska o punkcie konstrukcyjnym K125 i rozmiarze HS140, zlokalizowana na północnym stoku góry Krokiew (1378 m n.p.m.) w Zakopanem, w Polsce. Od 1989 nosi imię Stanisława Marusarza (w latach 1932–1989 jej patronem był Karol Stryjeński). Wchodzi w skład Ośrodka Przygotowań Olimpijskich w Zakopanem, a zarządza nią Centralny Ośrodek Sportu. W jej pobliżu usytuowany jest Kompleks Średniej Krokwi im. Bronisława Czecha.

Największa skocznia narciarska w Polsce[1] i jeden z dwóch – obok skoczni im. Adama Małysza w Wiśle-Malince – dużych obiektów narciarskich w kraju.